به گزارش پایگاه خبری ۲۰۲۰، برخی لحظات از جنس «برای همیشه» هستند. درست مثل نخستین گل تاریخ فوتبال ایران در جام جهانی ۱۹۷۸؛ زمانی که ایرج دانایی‌فر، هافبک چپ تیم ملی، در دقیقه ۶۰ برابر اسکاتلند توپ را با اطمینانی ستودنی به تور دوخت. آن گل، تنها یک امتیاز نبود؛ اعلام حضور یک ملت در بزرگ‌ترین آوردگاه فوتبال جهان بود. لحظه‌ای که نام دانایی‌فر را برای همیشه در حافظه جمعی ایران جاودانه کرد.

تاریخ ورزش ما سرشار از چنین «اولین‌های مقدس» است. نخستین گل در بزرگ‌ترین شهرآورد کشور – دربی تهران – تنها رقمی روی اسکوربورد نبود؛ آغاز یک افسانه فوتبالی بود. ثبت نام احمد منشی‌زاده در این نقطه تاریخی، احترام به میراث همین اولین‌هاست.

همین‌گونه، اولین گل تیم ملی فوتسال مردان ایران در جام جهانی ۱۹۹۲ نیز تنها یک گل نبود. سعید رجبی آن ضربه را وارد دروازه هلند کرد و صفحه تازه‌ای از افتخار را برای ورزش‌های تیمی ایران گشود.

دختری که دیوار را شکست

اما در فوتسال زنان ایران، مسیر رسیدن به «اولین گل جهانی» طولانی‌تر و دشوارتر بود. سال‌ها انتظار، سال‌ها تلاش پنهان و سال‌ها چشم‌به‌راهی برای فرصتی که شاید هرگز نصیب نشود.

سرانجام، در نخستین دوره جام جهانی فوتسال زنان که در نوامبر ۲۰۲۵ (آذر ۱۴۰۴) در فیلیپین برگزار شد، انتظار به پایان رسید. در بازی سخت برابر غول بی‌رحم فوتسال جهان – برزیل – تاریخ در یک چشم‌به‌هم‌زدن رقم خورد.

مهسا کمالی، بانوی جسور فوتسال ایران، با ضربه‌ای دقیق، برق‌آسا و بی‌هراس، دروازه سلسائو را گشود. این گل، فقط عبور توپ از خط دروازه نبود؛ عبور یک نسل از دیوار فرصت‌های نابرابر بود.

او با همان ضربه: نام ایران را در کتاب آمار فیفا ثبت کرد، طلسم سال‌ها سکوت را شکست و راه را برای هزاران دختر فوتسالیست در نسل‌های آینده گشود.

اولین بودن، یعنی همیشه بودن

اولین بودن همیشه همراه با مسئولیتی سنگین است. بازیکن فقط برای خود نمی‌دود؛ برای رؤیاهای تمام کسانی می‌دود که پیش از او تلاش کردند و برای همه کسانی که پس از او خواهند آمد.

این نقطه مشترک تمام قهرمانان «اولین» است. گل آنها هرگز یک اقدام فردی ساده نیست؛ تجسم یک رؤیای جمعی است.

مهسا کمالی نیز، درست همانند قهرمانان نخستین تاریخ ورزش ایران، سال‌ها سختی، ایمان و امید را در یک لحظه فشرده و آن را به قلب تاریخ شلیک کرده است.

این اولین‌ها، سنگ‌بنای فردا هستند. آنها فریاد می‌زنند، «شدنی است.» امروز نام مهسا کمالی در کنار بزرگ‌ترین نام‌هایی قرار گرفته که دروازه «نشدن» را گشودند. میراث این اولین‌ها، هرگز رنگ کهنه گی نمی‌گیرد؛ همیشه تازه، زنده و درخشان می‌ماند.

انتهای پیام /