به گزارش پایگاه خبری ۲۰۲۰، تیم ملی فوتسال زنان ایران در فاصله کوتاه تا آغاز جام جهانی فیلیپین، چهار بازی دوستانه رسمی با تیمهای روسیه (۲ بازی)، لهستان و نیوزیلند برگزار کرد؛ مسابقاتی که در چارچوب استانداردهای جهانی، دقیقاً در زمره «بازی بینالمللی» تعریف میشود. این دیدارها پس از حضور تیم در جام ملتهای آسیا –به عنوان یک بازی معتبر و رسمی با سطح رقابتی بالا– برگزار شد و در مجموع، تیم ملی را در یک مسیر آمادهسازی منطقی قرار داد.
کارشناسان معتقدند برنامهای که شامل حضور در یک رویداد رسمی بینالمللی (تورنمنت چین ۱۴٠۳_کافا ۱۴٠۳ و جام ملتهای آسیا) و چهار دیدار دوستانه با سه حریف خارجی است، برای یک دوره پیشجام جهانی، «کم» محسوب نمیشود. شاید کیفیت برخی حریفان در سطح تیمهای تراز اول جهان نبوده باشد، اما نبود مطلق بازی خارجی واقعیت ندارد و بیان آن، نمیتواند پاسخی دقیق برای ناکامی باشد.
بنابراین به نظر میرسد مسئله اصلی نه در «کمبود بازیهای بینالمللی» بلکه در عدم بهرهبرداری مناسب از همین فرصتها بوده است؛ یعنی جایی که کادر فنی باید از هر مسابقه برای ارزیابی ضعفها، اصلاح تاکتیکها و افزایش هماهنگی تیمی بهره بگیرد—فرایندی که خروجی آن در جام جهانی به چشم نیامد.
در شرایطی که فدراسیون بازیهای تدارکاتی خارجی را فراهم کرده و تیم فقط چند ماه پیش در یک تورنمنت رسمی قارهای شرکت کرده، فرافکنی نتایج ضعیف به «نبود بازی بینالمللی» نه تنها قانعکننده نیست، بلکه مسئولیتگریزی از نقدهای فنی را نیز به ذهن متبادر میکند.
واقعیت این است: فرصتها وجود داشت؛ بهرهبرداری درست وجود نداشت. یعنی: ضعف فنی و میانگین سنی بالا بلای جان تیم ملی در جام جهانی فوتسال زنان شد.
مطالب مرتبط
