_320.jpg)
به گزارش پایگاه خبری ۲۰۲۰، این یک شکست معمولی نبود؛ بلکه یک درس تاکتیکی تلخ و روشن بود. دیدار ایران و ایتالیا را می‌توان به دو نیمه کاملاً متفاوت تقسیم کرد: نیمه‌ای که در آن تیمی منسجم، باانگیزه و منضبط دیدیم، و نیمه‌ای که فروپاشی فیزیکی و روانی کامل، همه زحمات را به باد داد.
نیمه اول: نقشه‌ای که درست اجرا شد
در نیمه نخست، ایران با دیسپلین تاکتیکی مثال‌زدنی وارد میدان شد. خط دفاع فشرده، کنترل هوشمندانه مناطق میانی و جابه‌جایی‌های دقیق برای فشار بر بازیکنان ایتالیا، همان نسخه‌ای بود که باید مقابل تیمی قدرتمند اجرا می‌شد. گل ایران نیز نتیجه همین سازماندهی و هماهنگی بود. بازیکنان با تمرکز و انرژی بالا، حملات ایتالیا را مختل کرده و در موقعیت‌گیری‌ها کاملاً حساب‌شده عمل کردند.
فرسودگی فیزیکی و ورشکستگی تاکتیکی
اما از میانه‌های نیمه دوم، روند بازی ناگهان تغییر کرد. کاهش شدید توان بدنی بازیکنان ایران مثل یک هشدار بلند بود؛ دوندگی کمتر، افت سرعت در جابه‌جایی‌ها و تأخیر در بستن فضاها، کار را برای ایتالیا ساده‌تر کرد. اینجا دقیقاً جایی بود که سرمربی باید با تعویض‌های به‌موقع، انرژی تازه‌ای وارد بازی می‌کرد؛ اما به نظر می‌رسید یا نقشه‌ای برای مدیریت بحران وجود نداشت، یا مهره‌های تأثیرگذار روی نیمکت دیده نمی‌شدند.
با گل تساوی ایتالیا، فروپاشی روانی تکمیل شد. انسجام دفاعی از بین رفت، تمرکز جای خود را به آشفتگی داد و بازیکنان به جای حفظ آرامش و اجرای تاکتیک گروهی، دچار تصمیم‌های شتاب‌زده و حرکات انفرادی شدند. دو گل بعدی ایتالیا حاصل قدرت حریف نبود؛ نتیجه مستقیم همین بی‌برنامگی و گسست ذهنی و تاکتیکی بود.
پاورپلی؛ نمایش آشکار سردرگمی
در دقایق پایانی و هنگام استفاده از پاورپلی، حتی کوچک‌ترین نشانه‌ای از یک طرح تمرین‌شده و هدفمند دیده نمی‌شد. میانگین سنی بالا، خستگی مفرط و نبود خلاقیت، کاملاً در اجرای این تاکتیک مشهود بود. این پرسش جدی مطرح می‌شود: آیا آمادگی بدنی و برنامه تمرینی تیم ملی برای چنین سطحی از رقابت تعریف و اجرا شده بود؟
از پیش باخته؛ قبل از شروع مسابقه
حقیقت این است که شکست امروز، تنها روی زمین مسابقه رقم نخورد؛ بلکه پیش از شروع بازی و در سطح مدیریت فنی و تصمیم‌گیری ثبت شده بود. تیمی بدون استراتژی جایگزین، بدون بنیه بدنی کافی و بدون آمادگی روانی برای کنترل لحظات بحران، محکوم به چنین سرنوشتی است.
این شکست، یک هشدار روشن برای آینده فوتسال زنان ایران است؛ هشداری که اگر جدی گرفته نشود، فاصله با رقبای جهانی بیشتر و آینده نسل جدید فوتسال زنان مبهم‌تر خواهد شد.
انتهای پیام /
مطالب مرتبط
