به گزارش پایگاه خبری ۲۰۲۰، در آستانه جام جهانی فوتسال بانوان ۲۰۲۵ در فیلیپین، خبرها حاکی از آن است که شهرزاد مظفر، چهره‌ای نام‌آشنا اما دور از صحنه‌های رقابت در سال‌های اخیر، بار دیگر هدایت تیم ملی فوتسال بانوان ایران را بر عهده خواهد گرفت.

این انتخاب، اگرچه با توجه به سوابق درخشان مظفر در قهرمانی آسیا در سال ۲۰۱۸ می‌توانست امیدآفرین باشد، اما واکنش‌های متفاوت و انتقادهایی جدی را نیز به دنبال داشته است.

مظفر در سال‌های اخیر سرمربی تیم ملی فوتسال کویت بود، اما در این دوره دستاورد قابل‌توجهی ثبت نکرد. حال این پرسش مطرح است که آیا او می‌تواند در فرصت محدود باقی‌مانده تا جام جهانی، با تغییرات سریع و نسل تازه فوتسال بانوان ایران همگام شود؟

از سوی دیگر، عضویت هم‌زمان مظفر در کمیته فنی فوتسال و داشتن حق رأی در این کمیته، شائبه‌هایی درباره تعارض منافع و امکان اعمال نفوذ در فرآیند انتخاب سرمربی را به وجود آورده است. فقدان شفافیت در مراحل انتخاب، بیش از پیش اعتماد عمومی را نسبت به این تصمیم تضعیف کرده و این پرسش را پیش کشیده که آیا این انتخاب بر اساس شایستگی صورت گرفته یا روابط پشت‌پرده نقش تعیین‌کننده داشته‌اند؟

نگاهی به سوابق مظفر نشان می‌دهد که احتمالاً او به فرمول گذشته خود بازخواهد گشت: تکیه بر چهره‌های باسابقه‌ای چون فرشته کریمی، نسیمه غلامی و فرزانه توسلی، بازیکنانی که نقش مهمی در موفقیت‌های سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۸ داشتند. اما چنین رویکردی، آن هم در فاصله‌ای کوتاه تا جام جهانی، می‌تواند به نادیده گرفتن استعدادهای جوان و تازه‌نفس لیگ داخلی منجر شود؛ نسلی که در نبود مظفر، در فضای رقابت داخلی رشد کرده‌اند و حالا شایسته دیده شدن هستند.

در شرایطی که فوتسال بانوان ایران بیش از هر زمان به نوسازی، تحول و دمیدن روح تازه نیاز دارد، این بازگشت ممکن است نه نقطه‌ی آغازی نو، بلکه تکرار نسخه‌ای پرافتخار اما به‌روز نشده از گذشته باشد.

اکنون همه چیز به عملکرد تیم ملی در فیلیپین گره خورده است. باید دید آیا این انتخاب می‌تواند بار دیگر افتخارآفرینی را برای ایران به ارمغان آورد، یا به نشانه‌ای از محافظه‌کاری و کم‌جرئتی در مدیریت فوتسال بانوان کشور تبدیل خواهد شد.

پاسخ این پرسش‌ها را تنها زمان و نتایج می‌توانند روشن کنند.

انتهای پیام /