به گزارش پایگاه خبری ۲۰۲۰، در یک سال اخیر، فوتسال ایران به‌جای آن‌که در مسیر تثبیت قدرت جهانی خود حرکت کند، در مسیر سراشیبی افتاد؛ افتی که بخش اعظم آن، مستقیماً به مدیریت احسان اصولی در کمیته فوتسال فدراسیون فوتبال ایران بازمی‌گردد.

مدیریتی که به‌جای برنامه‌ریزی حرفه‌ای و حرکت بر مبنای اصول فنی و بین‌المللی، بیشتر بر پایه تصمیمات سلیقه‌ای، انتصابات غیرکارشناسی و بی‌توجهی به نیاز‌های روز این رشته بنا شده است.

حذف تیم ملی فوتسال ایران در مرحله یک‌هشتم نهایی جام جهانی ازبکستان مقابل مراکش، زنگ خطر را برای اهالی فوتسال به صدا درآورد. تیمی که پیش‌تر در میان سه تیم برتر جهان جای داشت، حالا از رسیدن به جمع ۸ تیم نهایی نیز عاجز است.

این اتفاق، نه تصادفی و نه نتیجه یک روز بد، بلکه حاصل یک سال غفلت، نبود بازی‌های تدارکاتی جدی، آماده‌سازی ضعیف، و بی‌توجهی به هشدار‌های مکرر کارشناسان بود.

اصولی در طول مدیریت خود بار‌ها وعده برگزاری اردو‌ها و دیدار‌های دوستانه با قدرت‌های برتر فوتسال جهان را داده بود. اما در عمل، تیم ملی تنها چند دیدار با تیم‌های درجه دو آسیایی انجام داد.

غیبت تیم ملی در تورنمنت‌های تدارکاتی معتبر، یکی از عوامل اصلی افت آمادگی بدنه فنی تیم و شکست‌های پیاپی در میدان‌های رسمی بود.

در روز‌هایی که تیم ملی نیازمند بازسازی فنی و حمایت روانی بود، شاهد نارضایتی شدید چهره‌های باسابقه فوتسال کشور بودیم.

حسین شمس، سرمربی پیشین تیم ملی، آشکارا عملکرد اصولی را «غیرفنی و آسیب‌زننده» دانست و ماندن وی در رأس کمیته فوتسال را تهدیدی برای آینده این رشته تلقی کرد.

این تنها صدای منتقد نبود؛ موج انتقادات رسانه‌ای، از سوی کارشناسان، مربیان لیگ برتر و حتی بازیکنان ملی‌پوش نیز شدت گرفت.

یکی دیگر از نقاط ضعف بارز مدیریت فعلی، وضعیت نابسامان لیگ برتر فوتسال است. تغییرات لحظه‌ای برنامه مسابقات، اعتراض‌های داوری، فقدان نظارت دقیق بر عملکرد تیم‌ها، و عدم هماهنگی با باشگاه‌ها، تنها بخشی از مشکلات ساختاری لیگ امسال بوده است.

انتظار می‌رفت کمیته فوتسال به‌جای سکوت، با رویکردی منسجم و راهبردی وارد عمل شود، اما در عمل، بی‌توجهی به این مسائل بحران‌ها را عمیق‌تر کرد.

با توجه به آن‌چه در یک سال گذشته بر فوتسال ایران گذشت، زمان آن رسیده تا فدراسیون فوتبال تصمیمی جدی برای بازنگری در ساختار مدیریتی این رشته اتخاذ کند.

ادامه مسیر فعلی نه‌تنها افت بیشتر جایگاه ایران در آسیا و جهان را به دنبال دارد، بلکه منجر به از دست رفتن انگیزه‌ها، ریزش استعداد‌ها و بی‌اعتمادی گسترده خواهد شد.

در شرایطی که کشور‌های رقیب با برنامه‌ریزی دقیق در حال پیشروی هستند، فوتسال ایران بیش از هر زمان دیگری به مدیرانی متخصص، با سابقه فوتسالی و برخوردار از شناخت فنی نیاز دارد؛ نه افرادی که تنها با تکیه بر موقعیت سیاسی و ارتباطات در جایگاهی حساس قرار گرفته‌اند.

انتهای پیام/