به گزارش پایگاه خبری ۲٠۲٠، گاهی زندگی به تلخی یک بازی ناتمام می‌ماند؛ درست لحظه‌ای که انتظار ادامه‌ی راه را داری، سوت پایان به صدا درمی‌آید. اما بعضی‌ها آن‌قدر بزرگند که حتی رفتنشان هم امید می‌آفریند. الهام گلناری، بانوی فوتسالیست و مربی دلسوز تویسرکان، دیگر در میان ما نیست، اما قلبش هنوز در سینه‌هایی می‌تپد که با سخاوت خانواده‌اش، زندگی دوباره یافتند.

روز گذشته، حادثه‌ای بی‌رحم او را به بستر کما کشاند، و امروز، پزشکان از مرگ مغزی‌اش خبر دادند. خبری که دل‌های بسیاری را به درد آورد، اما همان‌گونه که در زمین همیشه جنگید، در واپسین لحظات نیز تسلیم نشد. خانواده‌اش، در تصمیمی آسمانی، اعضای بدن او را به بیماران نیازمند هدیه کردند. او رفت، اما به جای خاموشی، چراغ امید دیگری در این دنیا روشن کرد.

الهام فقط یک ورزشکار نبود؛ او مربی رویاها بود، زنی که قلبش برای آینده‌ی شاگردانش می‌تپید. برای دخترانی که با عشق و امید پا به مستطیل سبز می‌گذاشتند، او نه‌تنها یک مربی، بلکه یک پناه و الهام‌بخش بود. نامش در میان دختران ورزشکار تویسرکان، همدان و ولاشجرد، با غرور و عشق بر زبان‌ها جاری بود.

و چقدر غم‌انگیز است که حالا، دیگر صدایش را در کنار زمین نخواهند شنید. اما آخرین پیام او هنوز در دل‌ها زنده است، همان کلماتی که به شاگردش بعد از یک شکست نوشت:

"قهرمان من، مربی همیشه به تو افتخار می‌کنه که با همه وجودت تلاش کردی. شکست هیچ‌وقت نمی‌تونه نشونه‌ی ارزش و قدرت تو باشه. تو همیشه قوی‌تر از چیزی هستی که فکر می‌کنی... موفقیت‌های بزرگ‌تری در راه داری، فقط به خودت ایمان داشته باش."

امروز، الهام گلناری خودش قهرمان همه شد؛ نه فقط در ورزش، بلکه در مهربانی، در بخشش، در جاودانه شدن.

انتهای پیام/