محمد محمدی/پایگاه خبری ۲۰۲۰، زندگی گاه عرصه‌ی نبردهایی است که از سالن های ورزشی فراتر می‌روند و به میدانی بدل می‌شوند که تنها سلاح، اراده و امید است.

عالیه میرزا آقاخانی، مربی پرتوان و جسور مس رفسنجان، این روزها در قلب یکی از سخت‌ترین نبردهای زندگی‌اش ایستاده است؛ جنگی نابرابر اما نه غیرممکن.

میرزا آقاجانی در دیدار اخیر تیمش برابر رایزکو صفادشت، جای خالی او چون زخم بر قلب تیم نشست، اما امید هنوز زنده است. بازیکنانی که با فریادهایش در زمین می‌جنگیدند، این بار در سکوتی سنگین به میدان رفتند.

او که همواره در کنار شاگردانش برای پیروزی جنگیده، حالا در مراقبت‌های ویژه (ICU) تهران، با مشکلات حاد ریوی و مننژیت مغزی ناشی از عوارض کرونا، در جدالی نفس‌گیر با تقدیر قرار گرفته است.

سکوها خاموش، نیمکت‌ها بی‌قرار، و نگاه‌ها به دروازه‌ای دوخته شده که این بار نه از جنس فوتسال، بلکه از جنس زندگی است.

تمام فوتسال ایران چشم‌انتظار توست، دعاهایمان همچون موجی از امید به سوی تو روانه است. زمین، نیمکت، شاگردانت و همه آن‌هایی که صدای تو را در لحظات پرالتهاب مسابقه شنیده‌اند، حالا در سکوتی سنگین، چشم به دروازه‌ای دوخته‌اند که بازگشت تو را نوید دهد.

برگرد، که این میدان بی‌تو، تنها سایه‌ای از شکوه گذشته است. برگرد، که هنوز قصه‌های ناتمام زیادی برای نوشتن داری…

انتهای پیام/