_320.jpg)
به گزارش فوتسال ۲٠۲٠، 15 سالی است که در رشته فوتسال و میادین مختلف بین‌المللی سوت زده و هیچ گاه توقف نداشته است. دیانا عبدالله‌زادهِ ۴۶ ساله هنوز در این عرصه پایانی برای خود متصور نیست و همچنان از کار در این عرصه لذت می‌برد.
دنیای داوری، دنیای عجیب و غریبی است؛ می‌شود سال ها درست سوت زد و دیده نشد و می‌شود یک سوت اشتباه زد و سال‌ها در خاطره‌ها ماند. حتی می‌شود در حالی که منتظر ورود به حساس‌ترین دوره کاری در داوری برای ارتقا هستی، خبر خوش مادر شدن را شنید و قید همه چیز را زد؛ مثل دیانا عبدالله‌زاده، داور خوزستانی فوتسال بانوان که وقتی پس از شش سال متوجه می‌شود باردار است، قید کلاس داوری بین‌المللی داوری را که مدت‌ها منتظر حضور در آن بوده می‌زند و تنها به فرزند عزیزتر از جانش فکر می‌کند.
به گزارش ایسنا، به مناسبت یکم سپتامبر، روز جهانی داور، پای صحبت‌های دیانا عبدالله‌زاده، داور خوزستانی فوتسال نشستیم. در ادامه این گفت‌وگو را می‌خوانید.
*خانم عبدالله‌زاده در ابتدا خودتان را معرفی کنید؟
دیانا عبدالله‌زاده و متولد سال ۱۳۵۳ هستم. زمانی که کودک بودم، باتوجه به این‌که پدرم در تیم نفت‌آبادان فوتبال بازی می‌کرد، به فوتبال علاقه‌مند شدم و حتی زمانی که کلاس اول دبستان بودم با برادرم برای تماشای مسابقات فوتبال به استادیوم می‌رفتم و از همان کودکی فوتبال برای من جذابیت داشت. همه چیز سپری شد تا این‌که من در رشته ادبیات فارسی از دانشگاه فارغ‌التحصیل شدم و در همین دوره نیز با مشاهده اطلاعیه راه‌اندازی فوتسال بانوان در اهواز، در این رشته ثبت‌نام کردم.
*بازی در فوتسال را تا کجا ادامه دادید و چه زمانی وارد عرصه داوری شدید؟
در حین دورانی که همراه با تیم استان، فوتسال بازی می‌کردم، در سال ۱۳۸۴ برای اولین‌بار یک دوره داوری درجه سه فوتسال برای بانوان در استان برگزار شد که من نیز در آن کلاس شرکت کردم و باتوجه به تعدد بازی‌های استانی و دوستانه در خوزستان و این‌که برای قضاوت به داور نیاز داشتند، بیشتر ترغیب شدم که این حرفه را دنبال کنم. من واقعا به داوری علاقه‌مند شده بودم و در کلاس‌های مختلف حضور پیدا می‌کردم تا درجه داوری‌ام را ارتقا بدهم و بیشتر در این عرصه یاد بگیرم.
*از چه سالی در لیگ برتر فوتسال بانوان سوت زدید و آیا اولین بازی که قضاوت داشتید را به خاطر دارید؟
از سال ۱۳۸۴ تا الان در این رقابت‌ها سوت می‌زنم. اولین بازی که در لیگ قضاوت کردم نیز بین دو تیم نوشهر و بندرعباس بود. همچنین بازی‌های تیم‌ملی ایران مقابل روسیه و چین را هم سوت زده‌ام که هر کدام از این دیدارها برای من توام با خاطرات خیلی خوبی بوده است. تعداد داوری‌های من خیلی زیاد است و تاکنون هم آن‌ها را نشمرده‌ام.
*تجربه سوت زدن در بازی‌های تیم‌ملی چطور بود؟
هر بازی برای من شیرینی و تجربه خاص خود را دارد. برای هر مسابقه که وارد زمین می‌شوم، سعی می‌کنم بهترینِ خودم باشم و بهترین قضاوت را داشته باشم.
*خاطره‌ای هم از عرصه داوری دارید؟
خاطره من مربوط به داوری بعد از یکی از بازی‌های لیگ برتر است که قرار بود بعد از مسابقه به تهران بروم و از آنجا به اهواز برگردم که پرواز من به دلیل بارش شدید برف و شرایط آب و هوایی لغو شد و مجبور شدم مسیر رشت تا تهران را زمینی طی کنم. در حالت عادی این مسیر را می‌شود سه چهار ساعته طی کرد ولی آن روز من ۱۲ ساعت در جاده بودم تا به تهران رسیدم و این خاطره‌ای است که تاکنون آن را به یاد دارم.
*داوری فوتسال در بخش بانوان چقدر نسبت به گذشته پیشرفت داشته است؟
داوران خانم پیشرفت خیلی خوبی داشته‌اند و همیشه تلاش می‌کنند که بهترین باشند. وجود داوران خوبی مثل گلاره ناظمی که در المپیک نیز سوت زده است، انگیزه بیشتری به داوران به ویژه داوران جوان می‌دهد که خوب کار کنند و خود را نشان دهند. قطعا داوران ما که خوب هستند، بهتر هم خواهند شد. امیدوارم طی سال‌های آینده داوران بین‌المللی بیشتری داشته باشیم که مایه افتخار داوری فوتسال ایران نیز می‌شوند.
*گویا در سالی که قرار بود جزو داوران بین‌المللی شوید، یک اتفاق باعث شد که در آن دوره شرکت نکنید.
در سال ۸۷ قرار بود ۲ داور برای بین‌المللی شدن انتخاب شوند که دو سه هفته قبل از شروع کلاس، از طرف خدا یک هدیه خیلی خوب نصیب من شد. آن موقع وقتی متوجه شدم باردار هستم، نتوانستم در آن کلاس شرکت کنم. البته خدا بهترین حس دنیا یعنی مادر شدن را پس از شش سال نصیبم کرد. نام دخترم را "النا" یعنی هدیه خدا گذاشتم. آن لحظه واقعا به هیچ چیزی فکر نمی‌کردم حتی داور بین‌المللی شدن.
*تاکنون شده دیانا عبدالله‌زاده در یک بازی سوت بزند و پس از آن مسابقه پشیمان شود؟
خیر، همیشه با قلب راضی از زمین خارج شده‌ام.
*مشخصه یک داور از نظر شما چیست؟
داور فوتسال باید عاشق کارش باشد و سختی‌ها را به جان بخرد زیرا داور فوتسال بودن شرایط سختی دارد و اگر عاشق نباشی، هرگز نمی‌توانی در این عرصه کار کنی.
*شما چه آینده‌ای را در داوری برای خود متصور هستید و تا چه زمانی قرار است سوت بزنید؟
هر چه پیش آید خوش آید، ما که خندان می‌رویم. من واقعا داوری را دوست دارم و عاشق این حرفه هستم و از داوری و ورزش کردن لذت می‌برم. من هر روز تمرین و ورزش می‌کنم و این بهترین حس دنیا برای من است.
مطالب مرتبط
