به گزارش پایگاه خبری ۲۰۲۰، در سکوتی که پس از حذف سنگین تیم ملی فوتسال زنان ایران از جام جهانی بر سالن نشست، تنها صدایی که به گوش می‌رسد، زمزمه کهنه‌سربازانی است که دیروز در اوج درخشش بودند، اما امروز در میدانی که به سرعت و جوانی گره خورده، ردپای محو شده‌ای از خود به جای گذاشته‌اند.

از نیمکت ذخیره‌ها تا کفپوش سالن مسابقات، فاصله‌ای است که با تجربه‌ای از خاطرات تلخ و شیرین و رویاهای یک نسل انباشته شده است. وقتی سوت داور پایان رقابت را رقم می‌زند، باید پذیرفت که برخی پاها دیگر آن توانایی دویدن در پی رویاها را ندارند.

اینجا دیگر جای شما نیست، سربازان کهنه‌کاری که روزی با غیرت، پرچم کشور را بر دوش کشیدید. امروز اما، سنگینی سال‌ها و زخم‌های کهنه، از سرعت گام‌هایتان کاسته و زمین بی‌رحمانه این حقیقت را فریاد می‌زند. وقتی توپ از کنار پاهای شما – که روزی پرسرعت‌ترین سلاح‌های میدان بودند – با تأخیر عبور می‌کند، زمانی که نفس‌هایتان در نیمه دوم به شماره می‌افتد و جای خالی شما در خط دفاع با جوانی‌های تشنه و پرانرژی پر می‌شود، پیام واضح است: "زمان خداحافظی فرا رسیده است."

این یک اعتراف تلخ نیست، بلکه احترامی است به تاریخچه پرافتخار شما. شما قهرمانانی بودید که فوتسال زنان ایران را به این نقطه رساندید، اما اکنون باید شهامت خداحافظی را داشته باشید. خداحافظی نه به معنای کناره‌گیری، بلکه به معنای دادن فرصت به نسل جدیدی است که در پشت درهای تیم ملی منتظر ایستاده‌اند.

برای نمونه، فرزانه توسلی (۳۹ ساله)، نسیمه غلامی (۴٠ ساله)، فرشته کریمی (۳۷ ساله)، سارا شیربیگی (۳۴ ساله) و نسترن مقیمی (۳۵ ساله) و غیره، بازیکنانی هستند که با تجربه و غیرت خود، مسیر موفقیت فوتسال ایران را هموار کردند، اما اکنون زمان آن رسیده که جای خود را به نسل جوان دهند.

بزرگ‌ترین هنر یک ورزشکار، نه تنها حضور در اوج، بلکه تشخیص زمان فرود است. وقتی بدن دیگر پیام‌های ذهن را با سرعت گذشته پاسخ نمی‌دهد و تاکتیک‌های مدرن از چابکی شما سبقت می‌گیرند، باید قهرمانانه قدم از زمین برداشت و با افتخار به گذشته نگریست.

پاسخ شما به این پیام، سرنوشت فوتسال زنان ایران را برای سال‌های آینده رقم خواهد زد. آیا به موقع خداحافظی خواهید کرد، یا منتظر می‌مانید تا زمان، خود حکم قطعی را صادر کند؟

انتهای پیام /