به گزارش پایگاه خبری ۲٠۲٠، شهرزاد مظفر، سرمربی تیم ملی فوتسال زنان ایران، پس از حذف از جام جهانی ۲۰۲۵، کوشید با تکیه بر ادعاهایی همچون «ظاهر شدن فراتر از انتظار» و «کمبود زمان آماده‌سازی» عملکرد ضعیف تیم را توجیه کند؛ در حالی که او با علم کامل نسبت به شرایط زمانی، هدایت تیم را پذیرفته بود و از تمام امکانات و حمایت‌های فدراسیون نیز بهره‌مند شده بود.

 این ادعاها بیش از آنکه نشانی از مسئولیت‌پذیری باشد، نمونه‌ای روشن از فرافکنی و تلاش برای پنهان‌سازی ضعف‌های تاکتیکی و مدیریتی است.

 پرسش اساسی اینجاست: تیم ملی دقیقاً در کدام بخش «فراتر از انتظار» ظاهر شد؟ آیا پیروزی مقابل پاناما ـ تیمی که تنها یک سال از تشکیلش می‌گذرد و پیش از انتخابی جام جهانی حتی یک سابقه بین‌المللی جدی نداشت ـ دستاوردی شگفت‌انگیز بوده است؟ یا دو شکست سنگین برابر برزیل و ایتالیا که در یکی از آنها تیم عملاً در نیمه دوم از هم پاشید، قرار است به عنوان نقطه عطف مثبت معرفی شود؟

ادعای کمبود زمان چهارماهه نیز توجیهی غیرقابل دفاع است. مظفر با همین شرایط هدایت تیم را از فروزان سلیمانی ـ سرمربی‌ای که سهمیه حضور در جام جهانی را کسب کرده بود و تیمش به مقام سوم جام ملت‌ها رسیده بود ـ تحویل گرفت. هدف فدراسیون از تغییر کادر فنی، دقیقاً ارتقای کیفیت تیم و صعود از مرحله گروهی بود، نه درجا زدن یا عقب‌گرد.

در این مدت کوتاه نیز فدراسیون فوتبال تمام امکانات مورد نیاز را در اختیار کادر فنی گذاشت؛ از اردوهای تدارکاتی و مسابقات دوستانه تا امکانات لجستیکی و پشتیبانی کامل. بنابراین تکرار عبارت «فرصت کم بود» نه تنها واقعیت ندارد، بلکه نوعی شانه خالی کردن از مسئولیت است.

معمولاً عملکرد یک تیم زمانی «فراتر از انتظار» تلقی می‌شود که یا به دستاوردی مانند صعود دست یابد، یا حداقل بازی‌هایی منسجم، جنگنده و مبتنی بر تاکتیک ارائه کند. تیم ایران اما در هیچ‌یک از سه دیدار نشانی از هویت تاکتیکی مشخص، برنامه‌ریزی روشن یا توان واکنش در برابر تیم‌های بزرگ را ارائه نکرد.

پشت واژه‌های کلیشه‌ای همچون «جنگیدن با غول‌های جهان» و «افتخار به تلاش بازیکنان» پنهان شدن، تنها افکار عمومی را منحرف می‌کند و مانع تحلیل دقیق و اصلاح ساختاری می‌شود. واقعیت آن است که تیم ملی، با وجود برخورداری از شرایط حمایتی مناسب، با ضعف‌های جدی در برنامه‌ریزی فنی، مدیریت روانی و آماده‌سازی تاکتیکی روبه‌رو بود.

به‌جای صحبت از «تحسین جهانی» یا «نیاز به لیگ پویا»، سرمربی تیم باید مسئولیت کاستی‌ها را پذیرفته و واقعیت‌ها را با شجاعت بیان کند. تا زمانی که مربیان و مدیران از پذیرش اشتباهات هراس داشته باشند، نمی‌توان به آینده روشنی برای فوتسال زنان ایران ـ حتی برای حفظ جایگاه در آسیا ـ امیدوار بود.

خبر مرتبط؛

انتهای پیام /