به گزارش پایگاه خبری ۲۰۲۰، یکی از عجیب‌ترین و قابل بحث‌ترین صحنه‌های دیدار ایران و ایتالیا، حضور فرزانه توسلی – دروازه‌بان تیم ملی – در نقش بازیکن اضافه پاورپلی بود. تصمیمی که نه تنها سودی برای تیم نداشت، بلکه عملاً به پاشنه آشیل ایران در حساس‌ترین دقایق بازی تبدیل شد.

اگرچه توسلی در چند صحنه، واکنش‌های مناسبی از خود نشان داد، اما مشکل اصلی در بازی با پا، ناتوانی در ارسال پاس‌های دقیق و تأخیر در تصمیم‌گیری بود؛ عواملی که موجب شد ساختار حمله ایران، متزلزل و آسیب‌پذیر شود.

در فوتسال مدرن، دروازه‌بان پاورپلی باید نقش سوئیپر–پلی‌میکر را ایفا کند؛ یعنی بازوی اصلی بازی‌سازی، آغازگر حملات و تصمیم‌گیر سریع تحت فشار باشد. توسلی اما فاقد این ویژگی‌های ضروری بود و ایتالیا نیز با هوشمندی کامل، همین نقطه ضعف را نشانه رفت. پرس شدید ایتالیایی‌ها دقیقاً روی همین ناتوانی متمرکز شد و بارها ایران را در آستانه از دست دادن توپ و دریافت ضدحمله قرار داد.

از این حیث، تصمیم مظفر برای استفاده از توسلی در پاورپلی را می‌توان یک اشتباه استراتژیک آشکار دانست. تیم ملی در لحظاتی که به سرعت، دقت، گردش توپ مناسب و خلاقیت در نیمه حریف نیاز داشت، با پاس‌های اشتباه و خروج‌های نامطمئن توسلی، تحت فشار مضاعف قرار گرفت و چند بار مالکیت توپ را در بدترین نقاط زمین از دست داد.

در نتیجه، این تصمیم نه تنها هیچ امتیازی برای ایران ایجاد نکرد، بلکه باعث افزایش استرس بازیکنان، کاهش اعتمادبه‌نفس تیمی و بر هم خوردن تمرکز دفاعی شد.

این انتخاب، نمادی از اصرار بر یک الگوی تاکتیکی ناکارآمد و بی‌توجهی به واقعیت‌های فنی مسابقه بود؛ موضوعی که همچنان یک پرسش جدی درباره عملکرد کادرفنی و مدیریت لحظه‌ای بازی به جا گذاشته است.

گفتنی است توسلی تنها گل ایران را در این دیدار بثمر رساند و این موضوع قابل تحسین است، اما در مجموع این دیدار، ۱۱ پاس اشتباه ارسال کرد؛ آماری که بی‌تردید در کاهش آرامش و انسجام تیم ملی بی‌تأثیر نبود.

انتهای پیام/