به گزارش پایگاه خبری ۲۰۲۰، تیم ملی فوتسال بانوان ایران در مرحله گروهی جام جهانی از صعود بازماند. این‌بار دیگر نمی‌توان با کلی‌گویی‌های همیشگی و تعارفات معمول از کنار یک ناکامی بزرگ عبور کرد.

 کاروان تیم ملی فوتسال زنان با تنها سه امتیاز و پذیرش شکست تلخ مقابل ایتالیا، خیلی زود با جام جهانی خداحافظی کرد؛ اما آنچه این حذف را دردناک‌تر می‌کند، نه فقط نتیجه، بلکه شیوه این ناکامی و نقش پررنگ تصمیمات فنی سرمربی، شهرزاد مظفر است.

خانم مظفر! به نظر می‌رسد هشدارهای دلسوزان درباره میانگین سنی بالا، خستگی بازیکنان اصلی و کنار گذاشتن استعدادهای جوان، هیچ‌گاه جدی گرفته نشد.

 امروز نتیجه همان بی‌توجهی، با تیمی فرسوده و کم‌انگیزه، به تلخی نمایان شد؛ تیمی که به‌جای تکیه بر انرژی نسل تازه، با امید بستن به تجربه‌های گذشته راهی رقابت‌ها شد و هزینه‌اش را پرداخت.

فاجعه تاکتیکی در دیدار با ایتالیا نیز فراتر از آن است که نیاز به توضیح داشته باشد. در لحظاتی که باید با برنامه حمله می‌کردیم، سردرگمی بر تیم حاکم بود و زمانی که باید از نتیجه محافظت می‌شد، هیچ نقشه مشخصی وجود نداشت. همان فرصت طلایی صعود، در کف سالن مسابقات جام جهانی، قربانی بی‌برنامگی و اشتباهات فنی شد.

در کنار این مسائل، معیار نادرست “وفاداری به سرمربی” به جای “شایستگی فنی”، ضربه‌ای اساسی به تیم ملی زد. 

پرسش اینجاست: آیا زمان آن نرسیده که بپذیریم این وفاداری یک‌طرفه، تیم را از حضور جوانان مستعد محروم کرد و فرصت ارزشمند تجربه‌اندوزی در یک میدان جهانی را از نسل آینده گرفت؟ تیم ملی نیازمند پوست‌اندازی و نگاه حرفه‌ای به ترکیب است، نه تکیه بی‌قید و شرط بر چهره‌های قدیمی.

حذف تیم ملی زنان در جام جهانی، هشداری جدی است؛ هشداری که اگر شنیده نشود، آینده فوتسال بانوان ایران را بیش از گذشته به خطر خواهد انداخت.

انتهای پیام /