به گزارش پایگاه خبری ۲٠۲٠، شهرستان ساوه در استان مرکزی، تنها ۱۲۰ کیلومتر با پایتخت فاصله دارد، اما نامش فراتر از این موقعیت جغرافیایی در ذهن‌ها جا گرفته است.

 اگرچه میوه انار از دیرباز، ساوه را به شهرت جهانی رسانده، اما در اوایل دهه ۸۰، فوتسال این شهر به دومین نماد افتخار و هویت آن تبدیل شد. نام شن‌سا ساوه برای علاقه‌مندان به فوتسال ایران یادآور روزهای طلایی، سالن‌های پرشور و افتخاراتی است که هنوز هم هوادارانش با افتخار از آن سخن می‌گویند. تیمی که در مدت کوتاه حضور خود در سطح اول فوتسال کشور، نه‌تنها جام‌های قهرمانی را بالای سر برد، بلکه تاریخ‌ساز شد و نام ساوه را به عنوان پایتخت فوتسال ایران بر سر زبان‌ها انداخت.

 دوران طلایی شن‌سا

 شن‌سا ساوه در سال‌های ۱۳۸۳ و ۱۳۸۵ قهرمان لیگ برتر باشگاه‌های کشور شد و در سال ۱۳۸۴ نیز عنوان نایب‌قهرمانی را کسب کرد. اما نقطه اوج این تیم، میزبانی نخستین دوره جام باشگاه‌های آسیا در سال ۱۳۸۵ بود؛ جایی که ساوه با حضور پرشور تماشاگرانش در سالن فجر، شاهد قهرمانی نماینده خود در قاره کهن شد. پخش زنده مسابقات شن‌سا از شبکه ۳ سیما در آن سال‌ها، اتفاقی بزرگ برای فوتسال ایران به شمار می‌رفت.

 هواداران، سرمایه بزرگ 

سالن فجر ساوه در آن سال‌ها همواره لبریز از تماشاگرانی بود که با شور و تعصب مثال‌زدنی، تیم محبوبشان را حمایت می‌کردند. هوادارانی که هر گل شن‌سا را جشن می‌گرفتند و به رقیبان نشان می‌دادند که در ساوه، فوتسال تنها یک ورزش نیست، بلکه بخشی از زندگی مردم است. 

ستاره‌ها و مربیان نامدار

 قهرمانی سال ۱۳۸۳ با هدایت سعید تهمتن و کاپیتانی زنده‌یاد مسلم طلوعی رقم خورد و در سال ۱۳۸۵، ساویو سویا برزیلی شن‌سا را به قهرمانی لیگ برتر و جام باشگاه‌های آسیا رساند. شن‌سا نخستین تیم باشگاهی بود که چندین بازیکن برزیلی را به خدمت گرفت و در کنار آن، ملی‌پوشان زیادی را به فوتسال ایران معرفی کرد. 

مدیریت درخشان

 پشت صحنه این افتخارات، نام مهندس محمد مرتضوی به‌عنوان مالک و مدیرعامل، و سیداکبر تقوی به‌عنوان مدیر تیم می‌درخشد. بسیاری از کارشناسان، مرتضوی را معمار فوتسال ساوه می‌دانند؛ کسی که با نگاهی متفاوت و مدیریتی دلسوزانه، بستر را برای تولد یکی از پرافتخارترین تیم‌های فوتسال ایران فراهم کرد. 

سقوطی به بهای افول فوتسال ساوه

اما سال ۱۳۸۶ نقطه پایان بود. اختلافات شدید با کمیته انضباطی وقت و اعتراض به استاندارد نبودن زمین سالن حیدریان ساری باعث شد شن‌سا از عرصه تیمداری کناره‌گیری کند. با انحلال این تیم، فوتسال ساوه وارد دوران افول شد. هرچند تیم‌هایی چون سن‌ایچ و شهرداری ساوه تلاش کردند جای خالی شن‌سا را پر کنند، اما هیچ‌گاه نتوانستند ذره ای از خاطرات باشکوه آن روزگار را تکرار کنند. در حالی که شن‌سا در مدت کوتاهی دو قهرمانی لیگ برتر، یک نایب‌قهرمانی، قهرمانی آسیا و حتی فتح جام جهانی کوچک پرتغال را به دست آورد و نام ساوه را جهانی کرد، سن‌ایچ با نزدیک به یک دهه حضور در لیگ برتر، بهترین دستاوردش تنها رتبه سوم در فصل ۱۳۹۹-۱۴۰۰ بوده و اغلب در میانه جدول دست و پا زده، بدون اینکه حتی به  قهرمانی نزدیک شود؛ شهرداری ساوه هم با تمرکز بر جوانان، هرگز فراتر از رتبه هشتم نرفته و در فصل‌های اخیر با بحران‌های مدیریتی، استعفای مربیان و شکست‌های متوالی دست‌به‌گریبان است، که این عملکرد ناامیدکننده در مقایسه با مدیریت حرفه‌ای مرتضوی در شن‌سا، مانند تلاشی ناکام برای پرکردن جای یک غول با سایه‌های کم‌رنگ است و نشان می‌دهد مدیران این تیم‌ها هنوز درس‌های لازم از معمار واقعی فوتسال ساوه نگرفته‌اند. 

میراث شن‌سا

 با وجود گذشت سال‌ها، شن‌سا همچنان در حافظه فوتسال ایران زنده است. تیمی مردمی و پرطرفدار که با سبک خاص، بازیکنان بزرگ و مدیریت حرفه‌ای خود، تأثیر عمیقی بر تاریخ فوتسال کشور گذاشت.

 امروز، همانند انارهای سرخ و پرآوازه ساوه، نام شن‌سا نیز همچنان به‌عنوان نمادی از غرور و شکوه این شهر باقی مانده است. 

انتهای پیام /