به گزارش  پایگاه خبری ۲۰۲۰، بازگشت شهرزاد مظفر پس از هفت سال دوری از فوتسال ایران به نیمکت تیم ملی بانوان، با حمایت کامل فدراسیون فوتبال و همراهی سازمان لیگ همراه شد؛ حمایتی که حتی شامل هماهنگی تقویم مسابقات و افزایش تعداد تیم‌های لیگ برتر در شرایط دشوار اقتصادی بود. اما به‌جای هم‌افزایی با این حمایت‌ها، سرمربی تیم ملی با سخنانی ناهمسو، بیشتر بر تناقض‌ها افزود.

مظفر از یک‌سو مدعی می‌شود لیگ باید با ۸ تیم برگزار می‌شد و از سوی دیگر نبود تیم‌های پایه را بهانه می‌گیرد؛ در حالی‌که امسال لیگ‌های زیر ۱۷ و ۱۹ سال بانوان برای نخستین‌بار راه‌اندازی شدند. از طرفی مگر لیگ ۱۲ تیمی فرصت دیده شدن استعدادهای بیشتری را نمی دهد! تناقضی آشکارتر، آنکه مظفر در هیچ‌یک از رقابت‌های پایه حضور نیافت، چطور می شود از پایه ها دم زد و سراغ آنها نرفت! موضوعی که اعتراض مربیان پایه را به‌دنبال داشت و حتی در لیگ برتر نیز تنها در دو دیدار استقلال در تهران دیده شده است که به نظر می رسد سرمربی تهران حوصله خارج از تهران را ندارد. 

این رفتارها در شرایطی رخ می‌دهد که تیم ملی بانوان در آستانه حضور در جام جهانی و در گروهی دشوار قرار گرفته است. کارشناسان معتقدند طرح زودهنگام انتقادها و نادیده‌گرفتن تلاش‌های ساختاری، بیش از آنکه گرهی از کار تیم باز کند، بوی «فرار رو به جلو» می‌دهد و زمینه‌سازی برای شانه خالی‌کردن از نتایج احتمالی است.

امروز فوتسال بانوان بیش از هر زمان دیگری از حمایت‌های ساختاری برخوردار است؛ بی‌تردید تیم ملی بانوان امروز از حمایتی بهره می‌برد که نسل‌های گذشته حتی خوابش را هم نمی‌دیدند. اما اگر این فرصت طلایی در سایه تناقض‌گویی‌ها و بهانه‌جویی‌ها هدر برود، هیچ حمایتی قادر به جبران این فرصت‌سوزی نخواهد بود.

انتهای پیام/