آرین مرتضوی/پایگاه خبری ۲۰۲۰، تیم ملی فوتسال بانوان ایران با هدایت فروزان سلیمانی در مسابقات قهرمانی آسیا به مقام سومی بسنده کرد؛ جایگاهی که در ظاهر، با صعود به جام جهانی همراه بود، اما در باطن، فاصله چندانی با ناکامی مطلق نداشت.

ایران با هدف قهرمانی پا به این رقابت‌ها گذاشته بود اما نتایجی شکننده، از جمله تساوی بدون گل و بحث‌برانگیز مقابل ویتنام در مرحله گروهی ـ که به‌وضوح با هدف پرهیز از رویارویی زودهنگام با ژاپن اتخاذ شد ـ آغازگر مسیر محافظه‌کارانه‌ای شد که در ادامه، با پیروزی در دقایق پایانی وقت‌های اضافه مقابل چین تایپه در مرحله یک‌چهارم نهایی، ایران را به نیمه‌نهایی رساند؛ جایی که بازی حساس مقابل ژاپن، به ناکامی ختم شد و تیم ملی در نهایت با برد برابر چین در رده‌بندی، به جام جهانی صعود کرد.

اما شکست در برابر ژاپن تنها یک باخت ساده نبود؛ بلکه نشانه‌ای بود از کاستی‌های جدی در ساختار فنی و مدیریتی تیم. رویای کسب سومین قهرمانی آسیا بر باد رفت و یک سؤال جدی را پیش روی کارشناسان قرار داد: آیا واقعاً این تیم برای قهرمانی آمده بود!

سلیمانی پس از برد برابر چین در مصاحبه‌ای از آنالیز دقیق حریفان، اعمال فشار بالا و کنترل مسیر توپ سخن گفت و «تجربه» را عامل پیروزی دانست. اما منتقدان می‌پرسند: اگر تجربه تا این حد مؤثر بود، چرا در نیمه‌نهایی مقابل ژاپن چنین شکننده ظاهر شدیم!

تساوی محافظه‌کارانه مقابل ویتنام، که برای اجتناب از دیدار با ژاپن اتخاذ شد، موجی از انتقادات را به همراه داشت. بسیاری این نتیجه را مصلحتی و دور از شأن تیمی با دو قهرمانی آسیا دانستند. رویکردی که ضعف در جسارت تیمی را آشکار کرد و نشان داد در لحظات کلیدی، تیم فاقد یک برنامه تهاجمی مؤثر است.

از سوی دیگر، سلیمانی لیگ پویا و رقابتی فوتسال بانوان ایران را دلیل برتری نسبت به فوتبال عنوان کرد و آن را الگویی برای سایر کشورها دانست. اما این ادعا با واقعیت ترکیب تیم ملی همخوانی ندارد. ترکیبی که بخش عمده‌اش از بازیکنان پا به سن گذاشته یا فاقد باشگاه تشکیل شده بود، در حالی که استعدادهای جوانی مانند مارال ترکمان بار گلزنی تیم را به دوش کشیدند و بازیکنی همچون فاطمی حسینی، خانم گل لیگ برتر، حتی فرصت چندانی برای بازی پیدا نکرد. انتخاب‌های سلیقه‌ای و احساسی، راه را بر حضور نسل تازه بست.

شکست مقابل ژاپن که سلیمانی آن را عامل افت روحی بازیکنان دانست، نقطه اوج ناکامی ایران بود. این نتیجه نشان داد تیم نه تنها از نظر فنی، بلکه از منظر مدیریت روانی و آمادگی برای بازی‌های بزرگ نیز با چالش جدی روبه‌روست. سلیمانی اذعان کرد که «حس قهرمانی با دومی و سومی قابل مقایسه نیست»، اما این پرسش باقی ماند که چرا تیم برای بازگشت به قله آسیا، ابزار لازم را در اختیار نداشت!

نقش فدراسیون فوتبال به ریاست مهدی تاج نیز در این ماجرا قابل کتمان نیست.فدراسیونی که نه‌تنها حمایت ساختاری لازم را از فوتسال بانوان به عمل نیاورده، بلکه فاقد برنامه مدون، دیدارهای تدارکاتی کافی و سرمایه‌گذاری بر استعدادهای جوان است. تداوم حضور مربیانی که انتخاب‌هایشان بیش از معیارهای فنی، سلیقه ای است، خود عاملی بازدارنده در مسیر پیشرفت و دور کردن از قهرمانی است.

فوتسال بانوان ایران برای بازگشت به روزهای طلایی نیازمند نقشه راهی روشن، حمایت واقعی فدراسیون و اعتماد به نسل جوان و سپردن سکان هدایت تیم به مربیانی است که به جوانان اعتماد کنند و عملکرد بازیکنان در لیگ را ملاک دعوت به تیم ملی قرار دهند...

در نهایت، سومی آسیا هرچند در ظاهر، نتیجه‌ای آبرومند و همراه با سهمیه جهانی است، اما برای تیمی با سابقه درخشان دو قهرمانی، تنها سایه‌ای از افتخار گذشته است. وقت آن رسیده فدراسیون و کادر فنی، به‌جای توجیه شکست‌ها، مسئولیت‌پذیر باشند و راه را برای نسل نوین بازیکنان و مربیان آینده‌دار هموار کنند؛ نسلی که نه از ژاپن می‌هراسد و نه از مسئولیت قهرمانی شانه خالی می‌کند.

انتهای پیام /