به گزارش پایگاه خبری ۲٠۲٠، جنگی که به آتش‌بس ختم شد، دومینوی گلزنی که برنده‌ای نداشت و تیم‌های دوم و پنجم جدول به یک امتیاز قناعت کرده بودند و این تک امتیاز شاید برای سفیرگفتمانی که بودجه‌اش با تیم‌های بالای جدولی قابل قیاس نیست، بسیار رضایت‌بخش بوده باشد اما برای مدافع عنوان قهرمانی که برای همیشه صدر را از دست داده و حالا جایگاه دومش به خطر افتاده، غیرقابل قبول و ناکام مطلق معنا شود. آن‌ها به حقایقی پِی برده‌اند که برای حل آن فرصتی ندارند. آن‌ها دریافتند که با این سبک دفاعی و تاکتیکی، راهی به جایی نخواهند برد.

نمایش شاگردان تقی‌پور در دیدار با سفیرگفتمان، سرشار از ضرورت، با طراوت و جانانه بود، لبالب از گل. دیداری نفس‌گیر و تماشایی و در عین حال آمیخته به اشتباهات پرشمار، دیداری با طعم "کمدی اشتباهات"، با مدافعان لرزانی که توشه‌ها را یک به یک برباد دادند، گل به گل. همان‌قدر که آن‌ها گلی را به ثمر رساندند، گلی را هم دریافت کردند. باور نمی‌کردیم که مدافع عنوان قهرمانی از حیث گل‌خورده در صف پایین جدولی‌ها جای بگیرد. مثل یک فلاش‌بک، همانند دژاووی تکراری و روایت چند بار تعریف شده. سنگرتوری آن‌ها هفته پیش، هشت بار برابر سن‌ایچ فرو ریخته شد و حالا شش بار مقابل سفیرگفتمان. بازتابنده درخشش ستاره‌های نارنجی‌پوش در فاز هجومی در یک سو و شکنندگی و سستی در حفظ دروازه‌‌شان در سوی دیگر. نمایشگر سرعت و تمام کنندگی یک کفه و سردرگمی در کفه دیگر.

مس‌سونگون در طول رقابت‌های این فصل ۴۶ بار دروازه‌اش فرو پاشیده. بیش از هفت تیم دیگر، آمار مصیبت‌باری که جلب‌نظر می‌کند. ولو با چهار نفره شدن تیم حریف، آن‌ها بازی پنج بر سه باخته را به تساوی کشیدند و این احتمال وجود داشت تا برای دومین بار پیاپی در لیگ برتر تسلیم شوند. تقی‌پور به ضعف دفاعی‌اش با پایان نیم فصل اشراف داشت و بهنام فعال را جذب کرد تا در کنار حمید احمدی، قوام یافته‌تر در بازی‌ها ظاهر شوند اما تاثیر چندانی را نداشت. این آمار و ارقام طی همین چند هفته حقیقت تلخ از نوع سونگونی‌ها را عیان ساخته. آنها می‌توانند به سربازان تهاجمی‌شان ببالند، ولی دل بستن به سنگرهای کاغذی آسان نیست و آن‌ها در هر بازی پاره شده‌اند و یا آتش گرفته‌اند.

بی‌ثباتی در خطوط دفاعی در واقع ریتم اصلی مس‌سونگون در این فصل بوده است که همیشه پشت گل‌های زده شده پنهان مانده. بازی‌های این تیم بدل به "جشنواره گل" شده‌اند. در چنین قاب آسیب‌شناسانه‌ای پرسش‌ها جلب نظر می‌کنند "چرا تقی‌پور همچنان نتوانسته سامانی به دفاع تیمش بدهد؟" مگر معتقد نیست که تیمش با توجه به اختلاف امتیازات بی‌انگیزه شده‌اند پس چرا در گلزنی فوق‌العاده‌اند؟ بی پاسخ مانده.

مس‌سونگون همیشه برای قهرمانی، شیفتگی جنون آور و عطش‌سیری ناپذیری دارد، همین‌ها باعث شده که آن‌ها دست به قمار بزنند و همیشه برای پیروزی‌های پُرگل بی وقفه حمله کنند اما در این فصل، بیشتر آسیب دیده‌اند تا اینکه موفقیتی را کسب کنند. آن‌ها دریافتند قهرمانی در لیگ برتر فوتسال را نه فقط با گشودن دروازه‌ها، بلکه با حفظ آن هم می‌سنجند ولی دیگر کار، از کار گذشته است و جام از کف رفته.

انتهای پیام/